نوشتن سبب آرامش منه، هرچند خیلی وقتها برای اینکه بنویسم و خوب بنویسم هم باید آرامش داشته باشم.
علاقه به نویسندگی، اوایل با نوشتن خاطرات شخصی و بعد با فرستادن نامه های خلاقانه به مجلاتی که میخوندم خودش رو نشون داد. از سال 86 رفتم سراغ وبلاگ نویسی. وبلاگ دوست داشتنی ای که توش در مورد سینما و تلویزیون و موسیقی می نوشتم، و البته ادبیات. اما پس از سه، چهار سال کلیه ی مطالب اون وبلاگ که در سیستم بلاگفا بودند به صورت خودجوش (!) و به دلیل مشکلات فنی حذف شدند و هرگز برنگشتند. پس از اون، وبلاگ نویسی رو به صورت کمرنگ ادامه دادم و با گسترش شبکه های اجتماعی، فعالیتم در وبلاگ کم و در سوشیال مدیا شدت گرفت.
و دهه نود شروع شعر و ترانه و داستان های کوتاه برای من بود.
این روزها ترانه رو جدی تر دنبال میکنم و امید دارم به دل خوانندگان و شنوندگانم بشینه.
راستی من آنا جمشیدی هستم :)
